Jo, Traditioun bleift Traditioun,

An d’A voll Blatz ass d’Prëssessioun

Am Gaang duerch d’Faubourgen ze bommlen

A krällweis Rousekranz ze grommlen,

Ewell knapps aus dem Bett, gediert,

Da rabbelt d’Stëmm méi wéi se biet …

Den éischte Bus, dee kënnt gefuer,

De Mëllechmann, dee mécht säin Tuer,

An alles gaapst fromm op der Pist:

„Der für uns aufgestanden ist“.

Och d’Musikanten, gousch-an-druatt,

Déi trëppele scho fréi haut mat,

Si hunn d’Schtrummenter schéi geblénkt,

Fir dass et voll der Gnaden kléngt -

Jo, d’Stad, déi kënnt ëmmer méi no,

A gläich dann ass de P’loton do.

 

Eng Kathedral ass eppes, wou

Een näipe kann an aller Rou,

O Mamm, ech weess et net ze son,

Knätsch-dätsch vum laange Marathon,

De Krämpchen an de Wueden oder

U jiddwer Feescht eng helleg Bloder.

Mä maach der nëmme lo keng Suerg,

Um Knuedler leeft scho Kaffi duerch -

A bei dem Wëllem op dem Biddi

Do kritt een dann och nees méi Iddi.

 

Et richt no Popcorn aus all Bud,

E Goldfësch japst a senger Tut,

‘t gi richteg lieweg oder plüschen

Wäiss Mais mat Stammbam a Perruchen,

Dann trëlls de iwwer Béierdousen,

Si nerven dech mat Teddyslousen

A mat dem Hämmbörger am Grapp

Begladders de dech mat Ketch-Up …

Nom „Klagt in Leid, dass arme Herz“

Ass Pilgerei nämlech Kommerz,

Well jo e Seegen an eng Priedegt

Trotz déckstem Glawen och net siedegt …

 

Sou geet et bis d’Schlussprëssessioun -

Ah, Traditioun ass Traditioun!