Egal wat och den Einstein
Mam Galileo seet
Vum groussen Universum
An der Onendlechkeet,
Vun dausende Planéiten,
De Stären alleguer –
Eng eenzeg Welt esou wéi dës hei
Dat géng am Fong scho vëlleg duer!
Do kënns de wuel aus enger anerer Zäit,
An dach huet de Wee sech gelount,
Well éierlech wor et mol guer net sou wäit,
Hei si mer just hannert dem Mound.
Hannert dem Mound …
Hannert dem Mound …
Mir hunn am grousse Weltall
Endlech neit Liewe fonnt,
Mä eppes hu mer ower
Och hei net fanne konnt:
Dass d’Leit wéi Mënsche liewen,
Dass d’Leit wéi Mënsche sinn –
Deen Dram, deen ass eis fleete gaangen,
Dat wäert et och enéirens ginn …
Do kënns de wuel aus enger anerer Zäit,
An dach huet de Wee sech gelount,
Well éierlech wor et mol guer net sou wäit,
Mir woren hei hannert dem Mound.
Hannert dem Mound …
Hannert dem Mound …